Once In A Blue Moon: Een snufje Memphis en Nashville in Mokum

Diep in de bossen van Amsterdam vond zaterdag de tweede editie van het Once in a Blue Moon Festival plaats. Oude rockers en jonge puristen verzamelen zich in het zonnetje voor een dagje americana, country, folk, blues en roots. Een snufje Memphis in Mokum, Nashville Tennessee aan de Bosbaan. Een deel van je platenkast komt hier tot leven.

Niemand minder dan muziekprofessor ‘Don’ Leo Blokhuis is aangewezen als festivalspeaker. En als Don Leo aanwezig is, weet je dat het muzikaal wel goed zit.

Mr. Brownstone

We trappen af met singer-songwriter Gregory Alan Isakov. De multi-instrumentalist wisselt intieme songs af met hardere en meeslepende muzikale climaxen en zet zo het Blue Moon-podium in extase. Vervolgens naar Stef Kamil Carlens, die we nog kennen van Zita Swoon.

Maar onze nieuwsgierigheid wordt toch wel gewekt door Duff McKagan. Leeft hij nog, na jaren van seks, drugs en Axl Rose? De voormalige gitarist van Guns ‘n’ Roses met het dampende sigaretje in de mond en een voorliefde voor Mr. Brownstone staat nu met zijn eigen band op de stage.

Once In A Blue Moon: Een snufje Memphis en Nashville in Mokum
Oud-Guns ‘n’ Roses-gitarist Duff McKagan rockte als in zijn stoutste jaren

En goed is het! Het nummer Tenderness met een ijzersterke vioolsolo is de klapper van de setlist. Michelle David brengt aansluitend samen met haar mannen de gospel en de swing naar terrein. Een zijweggetje in het rockgebeuren.

Once In A Blue Moon: Een snufje Memphis en Nashville in Mokum

Cadillac Pink

Toch wel een van de hoofdliners van dit festival is The Waterboys. Mag er nog iets verwacht worden van deze ‘monumenten’? Na afloop van de show is het antwoord volmondig ‘ja!’. Onder leiding van de charismatische en energieke frontman Mike Scott waan je je in een uit zijn voegen gegroeide Ierse pub in hartje Dublin.

Scott, die voor de gelegenheid zijn ‘cadillac pink’ pantalon had aangetrokken, strooide met nostalgie via klassiekers als de Fisherman’s Blues, A Girl Called Johnny (ooit ontstaan als eerbetoon aan punkgodmother Patti Smith) en het afsluitende Whole Of The Moon.

The Waterboys zijn het nog niet verleerd, vioolsalvo’s en gitaarsolo’s wisselen elkaar af, stil blijven staan op deze folkklanken is onmogelijk.

Stofzuiger

Het is de beurt aan Eels, de band van Mark Everett. Mr.E. heeft er zin in. De frontman is niet vies van een beetje show en krijgt zelfs zijn bandleden zover om ‘een catwalk’ te betreden.

Maar niet voordat zijn roadie tijdens het optreden nog even de rode loper uitlegt en de laatste oneffenheden wegwerkt met een stofzuiger. Eels gooit er wat covers in, waarvan Prince’ Raspberry Beret het lekkerst in het oor springt. Hun eigen hits Novocaine For The Soul en Mr.E’s Beautiful Blues worden in een strak rockjasje gestoken en komen opnieuw tot leven. Eels rockt lekker weg.

Okselhaar

Absoluut hoogtepunt is het optreden van slackrockbitch Courtney Barnett. De Australische powerfeminist gaf een kletterende gitaarshow weg voor een uitzinnig publiek in de Sugar Mountain. Even daarvoor stond ze nog zachtaardig en timide vinyl te signeren in de stand van platenboer Concerto. Enkele uren later ziet de wereld er compleet anders uit als Barnett, overigens uitgerust met een gezonde dosis okselhaar, haar gitaar in alle standen ’tot ontploffen brengt’.

Het geslaagde festival kwam met een knal tot zijn eind met Barnett’s afsluiter Pedestrian at Best. Give me all your money and I’ll make some origami, honey’.

Once In A Blue Moon: Een snufje Memphis en Nashville in Mokum
Slackrockbitch Courtney Barnett

Once In A Blue Moon is rock in de puurste vorm! Vrije Tijd Amsterdam bestelt alvast ‘blind’ een kaartje voor de editie van 2020. “You saw the whole of the moon”, nuriën we nog even met The Waterboys mee.

Once In A Blue Moon: Een snufje Memphis en Nashville in Mokum
The Waterboys

Geschreven door:

Eelko Mink

vrijetijdamsterdam.nl

Lees ook: Martin Garrix sluit Mysteryland 2019 af

Rik Verkaik, Vrije Tijd Amsterdam